อุบ— 

 

นี่มันอะไรกัน...ทำไมคารุมะถึง...จูบผมละ 

 

...อุบ...

 

...อืม...

 

...อุบ...

 

 

 

หายใจไม่ถนัดเลยมันเริ่มไปไกลแล้ว มีอะไรอยู่ในปากผมด้วย ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่บิทส์เซนเซย์เข้ามาจูบผมในตอนนั้นเลยแต่ครั้งนี้มันอีกแบบ หัวใจผมเต้นแรงมากๆ ยิ่งเขาขยับปากผมยิ่งหน้าแดง มันรู้สึก....

 

​

ดีจัง.....

 

 

ทำไมถึงรู้สึกดีนะในเวลาแบบนี้เราต้องทำอะไรกันแน่ ผมกำลังหมดสติแต่จู่ๆมือของคารุมะก็เข้ามาสวมกอดแล้วรูดซิปเสื้อข้างหลังออกและลูบแผ่นหลังผม มือของคารุมะเนี่ยเย็นจัง... สักพักนึงเขาก็ถอนริมฝีปากของเขาออกจากผม ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีแต่เขากลับเลื่อนใบหน้าเข้าไปซุกตรงคอผม!!!!

 

 

“อ๊ะ....อื้อ~...คะ คะรุมะ— มะ ไม่ได้นะ...”

 

 

เขาซุกคอผมเป็นเวลานานแล้วมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียวท้องมาก อยากระบายความรู้สึกออกมาดังๆแต่คงทำได้ครางเสียงอันหน้าอายออกมาแหละ 

 

“คะ คะรุมะ เจ็บ...ผะ ผมเจ็บ...อื้อ—”

 

ผมต้องร้องเสียงครางที่น่าอับอายออกมาดังๆและจิกผ้าปูที่นอนซึ่งเป็นสิ่งเดียวจะระบายความเจ็บปวดนั่นได้ คารุมะจู่ๆก็มากัดตรงไห่ปลาร้าแถมกัดแรงด้วย เคี้ยวของคารุมะแหล่มจังแต่ว่าในใจผมมันบอกว่าอยากให้เขากัดแรงกว่านี้ทั้งๆผมรู้สึกเจ็บ เขากัดแบบนั้นไปสี่ห้ารอบคนละจุดจนมันปรากฏเป็นรอยสีแดงตามลำคอผม หน้าอายตั้งแต่ครางออกมาแล้วยังต้องมานั่งคิดหาวิธีที่จะซ่อนรอยพวกนี้ยังไงดี ตั้งแต่ที่คารุมะรูดซิปออกเสื้อผมก็หลุดลุ่ยไปหมด ผมหายใจออกมาไม่เป็นจังหวะแถมแรงอีกด้วยหลังจากนั้นเขาค่อยๆย้ายลงมาบนลำตัวผม ผมขนลุกทันทีที่มือของเขาถูไปถูมาตรงน่อง ตอนนี้ผมคิดว่าน่าจะเข้าใจความรู้สึกของพวกผู้หญิงเวลาโดนทำอะไรแบบนี้แล้วละ เหงื่อออกเต็มไปหมดเลย ผมเห็นใบหน้าเขาลางๆตอนที่เขายกน่องขาที่เรียวขาวและเล็กของผมว่าเขากำลังยิ้มออกมาก่อนจะใช้เคี้ยวกัดเข้าไป 

​

“คะ คารุมะ...อื้อ~”

​

กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องครางออกมา ผมรู้สึกอายแต่เขาคงรู้สึกดี เพราะไอกระโปรงบ้านั้นทำให้ผมต้องหุบขาตัวเอง เล่นเปิดเกือบเห็นทุกอย่างผมคงไม่หน้าด้านอ้าขาให้คารุมะลุกลามไปถึงตรงนั้นของผมหรอก แต่สิ่งที่ผมคิดคงไม่ได้เข้าข้างตลอดไป คารุมะใช้มือข้างนึงกดแขนผมเหนือหัวแล้วเริ่มซุกตรงหน้าท้องผม 

​

“อึก...คะ คารุมะ... ผะ ผมไม่ไหว ละ แล้ว”

 

สติผมกำลังหลุดหลังจากที่รู้สึกเปียกตรงหน้าท้องผมแต่มันก็ได้ผลนะ จู่ๆเขาก็หยุดแล้วมองมาที่ผม ไม่รู้ว่าใบหน้าผมในตอนนี้มันทำให้เขาเขินหรือป่าวเพราะผมทำหน้าออดอ้อนใส่ ใบหน้าที่แดงก่ำและชุ่มเพราะเหงื่อ คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยแต่แววตาที่ยังต้องการอีก ตอนนี้ผมต้องการอะไรกันแน่ สิ่งที่ผมทำตอนแรกนึกว่าเขาจะยอมหยุดแบบดีๆแต่ไง่ยิ้มออกมาเล่า []{}[]!!! 

​

อุบ—

 

หะ หายใจไม่ออกแล้ว >////< จะทำยังไงดี หรือว่ามันไปกระตุ้นให้เขาทำอีก? นี่เราทำอะไรลงไป ครั้งนี้เขาขยับปากเร็วกว่าครั้งแรกอีก มะ ไม่ไหวแล้วเหมือนกับว่ามันพันกันไปหมด นี่พึ่งครั้งแรกอย่าหวังว่าผมจะตามสปีดเขาทันแต่ครั้งต่อไปก็ไม่แน่ นี่เขาไปเก็บกดมาจากไหนเนี่ย!!! หรือว่ากระหายขนาดนัก??? ภาพมันเริ่มจางลงแล้ว ถ้าจะให้นับตามฉบับบิทส์เซนเซย์แล้ว ตอนนี้คงเกิน 50 HIT แล้วมั้ง ผมทนได้ไงเนี่ย?

​

เอ๊ก...

 

รอดตายแล้ว เรารอดมาได้ไงเนี่ย เหงื่อออกเต็มเลย ทั้งๆที่เปิดแอร์แต่อุณหภูมิร่างกายมันร้อนจัด แบบนี้ไม่ต้องกลับบ้านแล้วมั้ง...? ผมยันตัวเองแล้วพะยุงเสื้อที่ถูกรูดซิปออกเอาไว้ ถึงจะไม่มีอะไรต้องอายเพราะผมไม่มีหน้าอกก็เถอะแต่คงเป็นเพราะสัญชาตญาณของผู้หญิง(?)เลยทำให้ตอนเวลาเขินอายของผมจะออกไปทางผู้หญิงมากกว่าผู้ชายที่แมนๆ ก็ผมทั้งตัวเล็ก ผอม ผิวขาวกระจ่างใสเพราะใช้สบู่จากน้ำข้าว ผมที่ดูแข็งแรงเพราะใช้ซันซิลสีชมพูแต่เขาไม่ยอมเป็นสปอนเซอร์ให้(= =)  เคยแอบคิดครั้งนึงด้วยว่าทำไมเราถึงเกิดมาเป็นผู้ชายทั้งๆที่ร่างกายก็อวยจะให้เป็นผู้หญิงแต่กลับมีไอนั้นโผล่มาข้างล่างแทน เคยมีคนบอกว่าพอผมแต่งหญิงแล้วดูน่ารักว่าผู้หญิงจริงๆอีก 

​

“จะไปอาบน้ำแล้วหรอ?”

 

“...อืม...”

 

“อาบด้วยคนสิ~”

 

“ไม่ต้องเลยคารุมะบ้าที่สุด!!!>//[]//<”

 

ร่างเล็กที่ตอนแร็กตอบด้วยเสียงเรียบง่ายแต่พอโดนร่างสูงแหย่เล่นก็หน้าแดงอีกครั้งก่อนจะรีบเดินหนีออกจากห้องทันที หลังจากที่ร่างเล็กออกจากห้องได้สักพักร่างสูงก็เดินไปหยิบหาชุดเก่าๆที่ไม่ค่อยได้ใส่นักเพราะมันเริ่มตัวเล็กเรื่อยๆแล้วเอาไปวางหน้าห้องน้ำก่อนจะนั่งรออาบน้ำต่อที่โซฟา

​

“เสื้อกับกางเกงคารุมะเนี่ยใหญ่จัง”

 

“งั้นหรอ นายใส่ได้หรือเปล่าจะได้ไปหาต่อ”

 

“ไม่เป็นหรอก ถึงหลวมไปหน่อยแต่รู้สึกสบายดีนะ”

 

เจ้าของผมสีฟ้าอ่อนชูมือขึ้นให้แสดงถึงแขนเสื้อสีดำที่ยาวเกินขนาดแขนเล็กๆแล้วสะบัดไปมาให้ความรู้สึกเหมือนปีกนกน้อยที่ดูยังไงก็น่ารัก เจ้าของผมสีแดงยิ้มออกมาแล้วเดินไปพับแขนเสื้อให้ร่างเล็กก่อนจะขยี้หัวอีกฝ่ายเบาๆ นางิสะเดินขึ้นไปบนห้องที่ทั้งเงียบและหนาว ทั้งห้องที่มีแค่เขา มันออกจะเงียบๆ เพราะไม่รู้ว่าควรทำไงเลยได้แต่คอยมองสิ่งของรอบๆห้องเพื่อฆ่าเวลาในการนั่งรออีกฝ่าย 

​

‘เงียบจัง =~= ’

 

 ไม่เคยนอนค้างบ้านคนอื่นมาก่อนเลยไม่รู้ต้องทำอะไรบ้าง งือ...มันต้องทำไงเนี่ยไล่ความเงียบพวกนี้ออกไป นอนตอนนี้จะเป็นอะไรหรือเปล่า?จะเสียมารยาทหรือเปล่านะ? ไม่ค่อยกล้าทำอะไรเลย เมื่อไหร่คารุมะจะอาบน้ำเสร็จเนี่ย TT เท่าที่ทำได้มีแต่ขึ้นไปนั่งรอนอนเตียงพอเขาเข้ามาจะได้หาเรื่องคุย

 

“รอนานเปล่า?”

 

”ไม่เป็นไร ว่าแต่คารุมะจะให้ผมนอนทรงไหนหรอ ? บนพื้นก็ได้นะ”

 

“เห ไม่เอาหรอก”

 

เจ้าของนัยน์ตาสีอำพันเดินเข้าไปทุ่มร่างเล็กนอนแนบกับเตียงส่งผลให้คนที่อยู่ในใต้อ้อมกอดนั่นต้องดิ้นดุ๊กดิ๊ก

​

“อื้อ~”

 

ร่างเล็กครางเสียงออกมาหลังจากที่โดนอีกฝ่ายจุมพิตตรงคออันขาวเนียนแล้วกัดลงไปอีกครั้ง 

 

“ขี้โกงนิคารุมะรุกอยู่ฝ่ายเดียว...”

 

“แต่นายชอบไม่ใช้หรือไง~?”

 

ร่างเล็กได้แต่เบนหน้าไปทางอื่นแล้วไม่สบตากับอีกฝ่าย สีหน้าที่เปลี่ยนไปออกทางชมพูแดงก่อนจะรวบรวมความกล้าที่ยังคงแอบอายนิดๆแล้วหันไปสบตาคนที่นอนคร่อมอยู่

 

“กะ—ก่อนหน้า...คารุมะพูดว่าอะไรนะ?”

 

“พูดว่าชอบไงแต่ขอเปลี่ยนคำเป็น‘รัก’ดีกว่า”

 

“อื้อ—”

 

ร่างสูงเข้าไปประคบริมฝีปากเล็กๆอีกครั้งซึ่งมันทำให้เจ้าของผมสีฟ้าอ่อนต้องทุบหน้าอกอีกฝ่ายแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุด

 

“ผมจะนอนแล้วนะ”

 

นางิสะทำเสียงโมโหใส่แต่ในเวลาแบบนี้คงไม่มีใครเข้าคิดที่จะกลัวอยู่แล้ว คารุมะรัดแน่นกว่าเดิมแล้วเอาหัวซุกตรงคออุ่นๆของอีกฝ่าย ผมที่นิ่มและหอมใครๆก็ต้องหลงรักไปกับมัน เสียงหัวใจที่เต้นตุบๆดังออกมาเป็นถี่ๆทำเอาร่างสูงต้องยิ้มออกมา 

 

“ราตรีสวัสดิ์นางิสะ”