เมฆาที่เริ่มจะประกบปากของร่างบางก็ไม่ลืมที่จะใช้มือทั้งสองข้างคอยประคองแก้มของคนตรงหน้าเพื่อไม่ให้ขยับไปไหน เสียงครางที่ออกมาจากร่างบางทำให้ฮิบาริอยากเล่นกับตัวของเธอมากขึ้นจึงใช้กรรไกรที่เตรียมมาเพื่อสิ่งนี้ตัดเส้นสายเดี่ยวที่เชื่อมระหว่างไหลอันเล็กกับเดรสสีฟ้าอ่อน แต่ในเมื่อมันได้ถูกตัดออกแล้วทำให้เดรสดูหลวมขึ้น เมฆาที่ยังไม่ละจากใบหน้าของร่างบางเริ่มที่ใช้มือข้างนึงรูดซิปเดรสออกและด้วยที่ว่าเดรสตัวนี้มีความพิเศษตรงที่มันมีชุดชั้นในอยู่ในตัวทำให้ร่างบางไม่ได้สวมบลาเอาไว้

 

มือที่ไม่อยู่นึ่งก็เริ่มจะเคลื่อนไหวตามสิ่งที่เขาจะทำ ร่างบางที่เริ่มรู้สึกถึงแรงกระชากจากกระโปงและรู้ว่าสิ่งต่อไปที่เขาจะทำคืออะไรจึงหันหน้าไปทางอื่นทั้งๆที่เธอก็มองอะไรไม่เห็นและเริ่มที่จะหน้าแดงอีกครั้งเมื่อเธอได้รู้สึกถึงการเสียวสันหลังไปทั้งตัว เธอทำได้แต่กำมือจนเหงื่อเริ่มออกแต่นั้นก็ไม่สามารถหยุดคนตรงหน้าได้

 

เมฆาเริ่มที่จะเพิ่มลูกเล่นโดยที่ใช้มืออีกข้างเริ่มที่ลูบไล้ไปตามทางของต้นขาเล็กๆซ้ำไปซ้ำมาและทุกๆครั้งก็ยิ่งใกล้ชิดกับตัวเธอมากขึ้นจนในที่สุดมันก็ไปถึงกางเกงในที่ทั้งตัวเล็กและบาง เขายิ้มออกมาในความสะใจก่อนที่เริ่มลูบคลำจุดนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งจุดตรงนั้นเริ่มเปียกแฉะ

 

ออกมาเรื่อยๆ

​

 

"มะ ม่ายเอาแล้วอ่ะ~"

​

ร่างบางที่เริ่มจะทนไม่ไหวพูดขึ้นเพราะเธอพยายามที่จะไม่เคลิ้มไปกับมัน

 

"หรอ งั้นต้องพูดว่าอะไรละ:)?"

 

"ม่าย~"

 

"งั้นผมก็ไม่หยุด;)"

 

"จะ จะให้พูดว่าอาไร~"

​

ร่างบางพยายามที่จะควบคุมน้ำเสียงตัวเองบวกกับการที่เธอยังหายใจออกมาให้เป็นจังหวะเพราะเขาคนนั้นยังคงไม่ละจากจุดอ่อนที่สุดในร่างกายของเธอ เสียงของสายหมอกที่พูดออกมาเหมือนกับลูกแมวที่ครางเสียงออกมาในเวลาที่เจ้าของเกาคางหรือลูบหัวมันแล้วมันก็เคลิ้มหรือกำลังรู้สึกดีแต่เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้จึงพยายามที่จะพูดออกมาแต่บ้างก็พูดออกมาแล้วยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก

​

"ไหนลองพูดว่า 'จะไม่มาสาย' สิ?"

​

"จะ จะไม่ มะ สายอีกแล้ว~"

​

" 'จะตรงต่อเวลา' "

​

"จะ...ตรงต่อ...เวลา ฮึ่ก"

​

"ไหนลองพูดว่า—"

​

"จะให้พูดอะไรก็บอกมาให้หมดเลยสิ..."

​

"กล้าเถียงผมหรอ?"

​

"อ๊ะ— อืม..."

​

ร่างบางที่ร้องเสียงหลงออกมาแต่กลับรู้สึกดีในเวลาเดียวกับที่ชายตรงหน้าเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับทรวงอกของร่างบางแล้วใช้ฟันอันแหลมคมกัดลงไปอย่างไม่ใยดีทำให้เธอไม่รู้ว่าควรจะให้เขาทำต่อหรือจะบอกให้เขาหยุดดี

​

"จะ จะไม่มา...สายและจะ...จะตรงต่อเวลา..."

​

"ไหนลองพูด 'เมี้ยว' สิ:)"

​

"กะ เกี่ยวด้วยหรอ...?"

​

"จะพูดหรือไม่พูด"

​

"มะ เมี้ยว~"

​

"พูดไปอีกสามรอบ"

​

ร่างบางได้แต่ทำใจและแปร่งเสียงอันออดอ้อนออกมาจากลำคออันเล็กของเธอโดยมีชายตรงหน้าคอยเกาคางจนเธอพูดจบแล้วเอามือไปลูบหัวเบาๆ

​

"ก็แค่นั้นเอง:)"

​

และสิ่งที่ขาดไม่ได้คือการปิดฉากด้วยจูบที่แสดงถึงหลากหลายความรู้สึกออกมาแต่ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก 'ความรัก'

​

ในเมื่อบทลงโทษได้จบลง เมฆาที่รักษาคำพูดของตัวเองจึงค่อยๆคลายผ้าที่มัดตรงแขนและตรงตาออกจากร่างบางอย่างช้าๆ การผูกแขนได้คลายลงร่างบางที่ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลยลงไปนอนซบไหล่ของคนตรงหน้า

​

"มะ ม่ายเอาแล้ว..."

​

เมฆาที่ช้อนตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดก็ได้รู้สึกถึงเหงื่อที่ท่วมตัวเธออย่างมาก เขากอดเธอแน่นกว่าเดิมเพราะไม่อยากให้เธอหลุดมือไปอยู่กับคนอื่น(พูดง่ายๆว่าคิดมาก-.-)

"หัดมาให้ตรงเวลาซะสิ จะได้ไม่ทำให้ตรงนี้เหงา"

​

"อืม...ขอโทษนะ"

​

ทั้งสองนั่งกอดกันในความที่คนนึงอยากให้เธอคนนั้นรู้สึกแบบเดียวกับเขาส่วนอีกคนก็ได้เข้าใจว่าเขาคนนั้นรู้สึกยังไงเวลาที่เธอไม่อยู่ รู้สึกตัวอีกทีสายหมอกก็ได้หลับในอ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ในความน่ารักและใส่ซื่อของเธอ ฮิบาริอุ้มตัวของคนที่นอนหลับสนิทส่งกลับไปยังของเธอและไม่ลืมที่จะจูบบนหน้าผากเพื่อขอให้หลับฝันดีก่อนจะกลับไปยังห้องของเขา....